KATEGORİLER: Fiction » Poetry » EpicFiction » Poetry » Themes & motifs » Death (Modern Epik Şiir Tarzında)

"KELEBEĞİN ÇİLESİ"

{ŞİİR LİSTESİ}

• İLHAM AVCISI
• KÜRESELLEŞME
• YETMEZLİK
• BİLGİ-İLGİ SARMALI
• ŞEYE DAİR ŞEYLER
• TAKLA ATAN KUKLA
• KELEBEĞİN ÇİLESİ
• SUFİ’NİN ÇAĞRISI
• EVRENSEL LİSAN LEZZETLİ İNSAN
• MAL, CANIN YONGASI
• ZAMANDA YOLCULUK
• MİLAS'IN MİRASI
• YAŞ OTUZ BEŞ!
• SOKAK KÖPEĞİ
• ZULÜMLER VE ZALİMLER
• AYNA
• ÜRYAN
• KÖPRÜ
• SİLGİ
• KUM, AN VE ZAMAN
• MONOLOGLAR: (İÇSEL SÖYLEŞİLERİM)

KELEBEĞİN ÇİLESİ

Ey!

Sadekul Veysel;

Biliyorsun ki!

Marifet: Doğruları bilmekte,

Değil;

Doğruları söyleyebilmektedir.

Şimdi!

Söyle, sen de doğruları;

Anlat, herkese kıssayı.

Arif olan; mutlaka alır hisseyi.

Bu, öyle bir kıssa ki!

Tam bir: "Yetişkin Masalı".

Kahramanları ise:

Eli asalı

Uzun sakallı,

Yaşlı-başlı:

Hırpani bir dervişle,

Yeşilimtırak bir kurtçuk (tırtıl).

Derviş;

Küflü, karanlık ve boğuk

Küçük, yalın ve de soğuk!

Tek oda, çilehanesinde:

Günlerdir:

Yarı aç

Yarı tok,

Uykusuz ve yorgun.

Ama!

Ruhen, oldukça dingin!

Çilesini çekmekte…

Her nefesi:

Ayrı niyaz!

Niyaz üstüne niyaz!

Nefsinin terbiyesinde…

Derviş;

Bağdaş kurmuş!

Yere, öyle oturmuş.

Altında: şiltesi yok!

Oturduğu yer kuru.

Sofrasında: azığı yok!

Çanakta, ekmeği kuru.

Ama!

Rahlesi: kitap,

Testisi: su,

Kalbi ise iman

Dolu!

İlahi aşkın etkisiyle

Birazcık da

Deli!

İdi.

Çile günlerinde:

Kafasındaki, zaman kavramını yitirmiş;

Gündüz ile gecenin farkını bitirmiş,

Bir halde!

Zihninde: sürekli "pirinin sözlerini "tekrarlamakta.

Çoğu kez,

O sözler; odanın içinde de yankılanmakta!

İdi.

Her fırsatta piri:

"-Evlatlarım!

Nefis!

Nefes gibidir:

Yokluğu ölüm,

Çokluğu zulüm;

Getirir."

Diyordu!

Ve sürdürüyordu.

…"Yaradan, önce yeryüzünü donattı.

Sonrasında, insanı yarattı.

Bir de, indirip yeryüzüne:

Diğerlerine kattı."

…"İnsanoğlu;

Fiziki çelimsizliğine rağmen,

Yaradanın kendisine bahşettiği:

Metafizik güçlerin sayesinde;

Yeryüzündeki: yaratılmışların hep

En üstünü! İdi.

Ama!

Şimdiki gibi: Egemeni değildi;

Ne yeraltının, ne de üstünün!

O zamanlar;

Her canlının dilinden anlar idi.

Diğerleri gibi: Kendisinin de

Hem av hem de avcı olduğunu,

Yaşam çarkının: Böyle döndüğünü;

İyi bilirdi."

…

"Bu durum:

Adına: Kibir denilen!

Yedi başlı canavarın!

İnsanı, teslim almasına kadar sürdü.

Sonrasında;

Canavar, insandan; insanlığı sürdü."

…

"Kibirdir: İnsanlığı hasta eden alamet.

Ne zaman ki insanı teslim aldı.

Yeryüzünde: huzurdan eser kalmadı.

Haset, kin ve nefret; etrafa hâkim oldu.

Vicdanlar karardı ve sarsıldı adalet…"

Demekte ve müritlerine sık sık

Seslenmekteydi.

Günlerden, bir gün:

Dervişin gözü, duvarın yukarısına takıldı.

Uzun uzun, köşedeki bu noktaya bakındı.

Karşısındaki köhne duvarda:

Bir " ipek böceği tırtılı" vardı.

İleri geri salınarak; kozasını örüyordu.

Ağının arasından, o da dervişi görüyordu.

Ama!

Epeycedir; hiç ilgilenmez görünüyordu.

Kozanın kapanmasına, çok az kalmıştı.

Tırtıl, son bir kez; başını dışarı çıkarttı.

Birden!

Dervişle, göz göze geldi.

Dervişi ise ani bir merak aldı.

-Senin ne işin var? Orada.

Diye, içinden geçirdi.

-Sen, bu odada; ne yapıyorsan?

Ben de onu yapmaya çalışıyorum.

Diye, tırtıl cevap verdi.

Derviş, duyduklarına inanamadı!

Oldukça, şaşırmış ve kendinden şüphe eder;

Bir halde, etrafına baktı!

Tırtıl ise; rahat konuşabilsin diye:

Kozadan başını dışarı uzattı

Dervişi, daha fazla merakta bırakmadan:

Konuşmaya devam etti:

-Görüyorum ki çok şaşırdın!

-Ama! -İnan! Bunda, şaşıracak çok

Bir şey yok!

Dervişin, sevinçten gözleri parladı.

Ve birden, "pirinin sözleri" kulaklarında çınladı.

Piri: Bir gün şöyle söylemişti:

"İnsan,

Ne zaman ki

Nefsinin kirinden

Yani kibrinden;

Arınır!

İşte! O zaman:

Yaradılış melekelerini;

Geri kazanır!

Böylece,

O âlemin dilinden tekrar anlar…

Âlem ise onu tekrar kucaklar…"

Demişti.

Derviş:

-Çok şükür!

-Arındım, çok şükür!

Diye, avaz avaz bağırıyordu.

Tırtıl, tekrar söze girdi.

Ve hiç ara vermeden;

Konuşmasını sürdürdü:

-Ben, buraya bahçedeki;

Dut ağacından geldim!

-Doğduğum günden beri:

Maalesef hep sürünüyorum!

-Ne zaman ki varlığımı bildim;

Kendimi,

Hep yaprak peşinde buldum!

-Sürünmekten bıktım artık!

Dönüşeceğim!

-Atalarımın anlattıklarına göre:

Günlerdir, ördüğüm şu kozaya:

Birazdan, tırtıl girip;

Kelebek olarak çıkacağım!

-Her ne kadar,

Benim bu halime:

Başkaları,"başkalaşım" dese de

Ben kimseye, asla başkası

Diyemem!

-Tabi ki boşuna değil;

İkimizin de, çektiği çileler:

Senin gibi, ben de geçmişi;

Geride bırakacağım!

Ve sonunda, mutlaka özgür kalacağım!

-En önemlisi ise,

Artık; bundan böyle bir yerden,

Bir yere sürünerek Değil,

Kanatlarımın gücüyle gidebileceğim!

-Rengârenk, kostümlere bürünerek;

Sevinç içinde yaşayabileceğim!

Dedi.

Ve şöyle devam etti:

-Ne aç kalmak,

Ne de susuz olmaktır:

Istırap!

Istırap: içindeki, karanlıktan,

Kurtulmak için;

Karanlıkta kalmak!

Da değildir.

Istırap; bizzat "dönüşümün" kendisi!

Olmakla birlikte;

Tez geçer. Yürekteki "sancısı"…

Son olarak da:

-Kısmetse! Görüşürüz: Haftaya ?

-Tabii ki! Seni burada bulabilirsem (?)

Dedi.

Kozaya öyle girdi

VEYSEL TOPALOĞLU (ŞAİR SADEKUL)

ÖNEMLİ NOT: Bu sitede yayınlanan tüm e-kitapların telif hakları e-kitap projesine aittir. İzinsiz kısmen veya tamamen kopyalanması yasaktır..