Babam Sergei Krilov’un, yaşamı boyunca ne tür kayıplar verdiğini bilseydim, belki de onun hayatına burnumu sokmazdım. Ya annem, Hatuna Krilov, hayatının en büyük, en acımasız sınavından geçtiğini... Onu hiç, ama hiç, bu şekilde acımasızca yargılamazdım. Ama yaptım… Ben hayatımın en büyük yanlışlığını aileme güvenmeyerek yaptım. Yaşamlarını sürgüne gönderdim. Kendimi bir dipsiz kuyunun içine bıraktım. Niçin? Merak ve hırsım uğruna mı? Bedelini sadece tekerlekli sandalyeye mahkum kalarak ödemiş olsam da, canı cehenneme… Aileme daha ağır bedeller ödettiğime kahroluyorum. Şimdi, minik oğluma baba olarak ne anlatacağım? Ailemi nasıl mahvettiğimi mi? Ama ben ailemin yaptığı hatayı yapmayacağım. Susmayacağım. Oğluma olanları tüm samimiyetle anlatacağım.
İMZA: Laşa Krilov

“Birilerinin günah keçisi olarak bırakıldığımı kime anlatabilirdim ki?”
İMZA: Sergei Krilov

Yeniden seçilen mahkumlar bu sefer ant içerler nedensiz, sonu belirsiz bu düzeni bozmaya. Son mahkum olmaya...

Onlar ÖZGÜRLÜK SAVAŞÇILARI!!!
Nam- ı diğer ÖLÜM MAHKUMLARI!!

Uyuyalı 1 saatten biraz daha fazla olmuştu. Etrafına bakınarak nerede olduğunu anlamaya çalıştı. Mantar pano ve üzerinde holden gelen cılız ışıkla zar zor seçilen bir fotoğraf tanıdık geldi.

Dünya'nın en iyi Bilim-Kurgu Romanı yayınlandı..
Dünya'nın en büyük sırrını öğrenmeye hazır mısınız?

"Musa, bir gün Çöl’de çok ilginç bir şey gördü."
"Ateş topu gibi bir Çalı sürekli yanıyor, ama yanıp bitmiyordu.."
(Kutsal Kitap, Mısırdan Çıkış, 3)

Sevgili arkadaşım dün aklıma geldin ve ne tuhaf oldum bilemezsin. Pırıltılarınla yaşama devam etmen gereken sen basıp gittin yok yere öte aleme. Sana Allah’a ısmarladık dediğimden bu yana tam elli iki yıl geçmiş. Ne diyeyim sana bilmem ki! Nerdeyse bir ömür…

Geniş bir amfide bütün koltuklar bir çemberin içine bakacak şekilde yapılmıştı. Çemberin merkezinde bir koltuk vardı.